ذبیح الله منصوری

ذبیح الله حکیم الهی دشتی فرزند اسماعیل معروف به ذبیح الله منصوری در سال 1276 شمسی در شهر سنندج متولد شد. تحصیلات مقدماتی خود را در آن شهر و کرمانشاه انجام داد و زبان فرانسه و انگلیسی را فرا گرفت. پدرش علاقه ای به تحصیل او نداشت ولی مادرش از خانواده علماء و روحانیون بود.
ذبیح الله حکیم الهی دشتی در سال 1299 وقتی به تهران آمد می خواست در رشته دریا نوردی تحصیل کند ولی در روزنامه کوشش به ترجمه چند کتاب پرداخت و از آن به بعد به نوشتن اشتغال یافت. گفته می شود حدود ر1400 کتاب و نشریه منتشر کرده که از پرفروش ترین کتابها به زبان فارسی می باشند.
ذبیح الله منصوری بسیار ساده می زیست و به همسر و دو فرزند خود علاقه فراوانی داشت همواره از خودکشی برادرش که جزو 53 نفر همراهان ارانی به زندان افتاده بود و سه سال محکومیت یافت و بعداً خود را از بین برد ناراحت بود.
ذبیح الله منصوری که نوشته ها و ترجمه هایش خوانندگان فراوان یافت، نویسنده ای بود بسیار متواضع و دیر جوش و گوشه گیر؛ وقتی بعد از شهریور 20 او را شناختم و کراراً برای ترجمه و نوشتن مقاله در چاپخانه او را می دیدم گفتگو با او فقط در چند جمله خلاصه می شد. ر
ذبیح الله منصوری در سال 1365 در سن 89 سالگی در تهران در گذشت. یادش گرامی باد

فخر گرگانی

فخرالدین اسعد گرگانی از داستان سرایان بزرگ ایران است که در نیمه اول قرن پنجم هجری میزیست. دوره شاعری و شهرتش مصادف بوده با عهد سلطان ابوطالب طغرل بیک سلجوقی و گویا در اواخر عهد همین پادشاه بعد از 455 هـ.ق. وفات یافته است.

تنها اثر او منظومه ویس و رامین است که بین سالهای 455- 446 هجری از ترجمه پهلوی بنظم پارسی درآمده است. موضوع این منظومه یک داستان کهن ایرانی است که مربوط به دوره اشکانیان بوده است. شاه شاهان شاه موبد که همه شاهان فرمانبردار او بودند با شهرو ملکه زیبای ماهاباد عهد بست که چون دختری بزاید، نامزد او شود. از شهرو ویس زاده شد و مادرش او را به پیمان شکنی، به برادرش ویرو داد؛ لیکن موبد با ویرو بجنگ برخاست و چون بزور با او بر نیامد، بحیله ویس را از دژ بیرون کشید و بخراسان برد. در راه رامین برادر جوان موبد به ویس دل باخت. ویس هم چندی بعد عاشق رامین شد و هر دو از دست شاه موبد بگریختند. از این پس یک سلسله حوادث پیاپی میان رامین و موبد و ویس و شاه موبد رخ داد تا آخر کار شاه موبد درگذشت و رامین بجای او نشست. او سالیان دراز با ویس بزیست و چون ویس درگذشت، رامین پادشاهی را به پسر داد و خود در آتشگاه معتکف شد.

منظومه ویس و رامین از باب آنکه بازمانده یک داستان کهن ایرانی است و از آنروی که ناظم آن به بهترین نحو از عهده نظم آن برآمده و اثر خود را با رعایت جانب سادگی بزیور فصاحت و بلاغت آراسته است، بزودی مشهور و مورد قبول واقع شد. و تا اوایل قرن هفتم چنانکه از سخن عوفی بر می آید داستانی مشهور و رایج بود و سرمشق شاعرانی که دست بسرودن داستانهای عاشقانه میزده اند، قرار میگرفت