کسائی مروزی

از شعرای نامداری که در اواخر عهد سامانیان میزیسته اند، کسائی مروزی را باید نام برد. او، چنانکه از اخبار و اشعارش بر می آید مذهب شیعه داشته است و بهمین سبب میتوان وی را قدیمی ترین شاعر شیعی دانست که اشعاری از او بزبان فارسی باقی مانده است.



تولد او چنانکه از اشعار خودش بر می آید، بسال 341 بوده اما وفاتش معلوم نیست. این قدر مسلم است که وی بموجب اشعارش به پنجاه سالگی رسیده است و بنابراین قطعاً تا سال 391 هجری قمری زنده بوده است.



نوشته اند که در اواخر عمر به زهد و انزوا گرائیده است. از اشعار او نیز جز اندکی باقی نمانده است؛ اما از همین مقدار بر می آید که ذوق لطیف داشته است و مخصوصاً در وصف طبیعت قدرت و مهارت تام بخرج داده است. اکثر اشعار او دارای کلمات و عباراتی خوش آهنگ و تشبیهات لطیف است. از جمله در وصف گل می گوید: